بررسی تجربی روشهای افزایش مقاومت بتن کفی

در این پروژه بررسی تجربی روشهای افزایش مقاومت یک نوع بتن سبک اسفنجی (بتن کفی) تجارتی موجود در بازار با توجه به حفظ خصوصیات کلی این نوع بتن بوسیله تصحیح دانه بندی و بهبود طرح اختلاط مورد نظر بوده است جهت این امر از مصالح با دانه بندی مختلف که از ماسه شکسته تهیه شده بود استفاده گردید و بجز تغییر در اندازه دانه ها، تاثیر تغییرات عیار سیمان و نیز وزن مخصوص های مختلف بر روی مقاومت فشاری نمونه ها نیز مورد بررسی قرار گرفت.روش کار مشتمل بر ساخت تعدادی نمونه های مکعلی 5*5 سانتیمتر از نسبتهای مختلف سیمان و مصالح بود که در همگی آنها از نسبت آب به سیمان 4/0 استفاده گردید. و در نهایت مخلوطی مساوی از مصالح مانده بر روی الک شماره 30 (59/0 میلیمتر) و شماره 50 (297/0 میلیمتر) با عیارهای مختلف سیمان در هر وزن مخصوص مورد نظر از بین سایر طرحها به عنوان طرح بهینه انتخاب شد. از سوی دیگر توانایی تحمل کف بکار گرفته شده این نوع بتن برای جلوگیری از ته نشین شدن مصالح نیز مورد مطالعه قرار گرفت که مشخص گردید مصالح مانده بر روی الکهای شماره 8 (38/2 میلیمتر) و 16 (19/1 میلیمتر) تا حدودی در اختلاط ته نشین می شوند. و بنابراین امکان استفاده از این مصالح در ساخت بتن منتفی گردید.طرح اختلاط های تهیه شده به منظور بهینه کردن مصرف سیمان و دستیابی به حداکثر مقاومت در هر وزن مخصوص خشک در کاربردهای غیرسازه ای قابل استفاده می باشد. بطوریکه مقاومت فشاری 28 روزه نمونه های مکعلی 5*5 سانتیمتری با استفاده از طرح اختلاط بهینه از مقدار 19/18 تا 20/97 کیلوگرم بر سانتیمتر مربع برای وزن مخصوصهای خشک 700 تا 1200 کیلوگرم بر متر مکعب ملاحظه گردید. هرچند مقاومتهای در این حد برای استفاده های سازه ایکافی نیست اما این نوید را می دهد که با ادامه کار بتوان بتنهای مقاوم ولی سبک جهت کاهش وزن سازه ها تولید کرد.اطلاعات حاصل از این بررسی تجربی قابل استفاده در ساخت در عناصر غیرسازه ای ساختمان از قیل شیب بندیها و ساخت بلوک های دیواری و سقفی می باشد که خود می تواند به صرفه جوئینهای عمده ای در بار مرده ساختمانها منجر شود.